را منع و نهی می‌کنند. سحر به معنای غیب گویی یا جادوی سیاه است.

مسلمانان عقیده دارند که دو فرشته به نام‌های هاروت و ماروت، جادوگری

را به انسان یاد دادند تا فرمانبرداری او را برای خودداری و پرهیز از انجام آن

آزمایش کنند.

 «و (یهود) از آنچه شیاطین در عصر سلیمان بر مردم می‌خوانند پیروی کردند.

سلیمان هرگز (دست به سحر نیالود؛ و) کافر نشد؛ ولی شیاطین کفر ورزیدند؛

و به مردم سحر آموختند. و (نیز یهود) از آنچه بر دو فرشته بابل “هاروت” و

“ماروت” نازل شد پیروی کردند. و به هیچ کس چیزی یاد نمی‌دادند، مگر

اینکه از پیش به او می‌گفتند» “ما وسیله آزمایشیم، کافر نشو!” ولی آنها از

آن دو فرشته، مطالبی را می‌آموختند که بتوانند بوسیله آن، میان مرد و

همسرش جدایی بیفکنند؛ ولی هیچ گاه نمی‌توانند بدون اجازه خداوند به

انسانی زیان برسانند. آنها قسمتهایی را فرا می‌گرفتند که به آنان زیان

می‌رسانید و نفعی نمی‌داد. و مسلماً می‌دانستند هر کسی خریدار این

گونه متاع باشد، در آخرت بهره‌ای نخواهد داشت. و چه زشت و ناپسند بود

آچه خود را به آن فروختند، اگر می‌دانستند! (سوره دوم قرآن، آیه ۱۰۲)

 با این حال، انجام «معجزه» در اسلام فقط برای یک پیامبر (نبی) مجاز است،

برخی از مکاتب فکری در اسلام به نوعی از آموزش و تعلیم متافیزیکی

معتقدند که شخص به به دست آوردن قدرتی، می‌تواند کارهایی شبیه به

معجزه انجام دهد («کرامت»). با این حال، این نیز جادو نیست، بلکه یک

نیروی ذهنی است. در طول دوران طلایی اسلام، مخلوطی از تفکر Hermetic و chaldean

 بود که به دلیل ترجمه بسیاری از متن‌ها به زبان عربی پدید آمده بود. جادویی

که بر اساس فرشتگان، ویژگیهای ۹۹ اسم الله، آیات قرآن و قدرت حرفهای عربی پدید آمده

بود، بین قرون ۹ تا ۱۳ بعنوان جایگزینی برای غیب گویی پذیرفته شد.